Eén glas is te veel, dertig te weinig

Limburger, 3 november 2007

Thuis afkicken van een alcoholverslaving met The Home Clinic

Alcoholist Lex kickt thuis af. Met behulp van The Home Clinic, een mobiel behandelteam dat verslaafden in hun eigen omgeving behandelt. "Ik ben nu een niet-drinkende alcoholist."

Door Hans Goossen

De 52-jarige ondernemer uit het zuiden des lands staat nu bijna een jaar volledig droog. Met dank aan The Home Clinic, die hem thuis met afkicken helpt. Dat hij alcoholist af is, zul je hem nooit horen beweren. "Dat blijf ik tot mijn dood. Ik ben een niet-drinkende alcoholist. Niet meer en niet minder. Ik weet wel dat ik nu het gevoel heb dat ik sterker dan ooit in mijn schoenen sta."

Hij heeft er alle vertrouwen in, maar garanties, ho maar.

Het ging fout toen z'n moeder kanker kreeg en nog een keer met haar twee zoons wilde dineren. "Eén glaasje rode wijn, ik dacht nog ´ach, dat moet kunnen´. Mooi niet dus."

Tien jaar geleden ben ik naar de Anonieme Alcoholisten gestapt en heb ik twee jaar lang niet gedronken. Voortdurend op m'n tandvlees gelopen, het was vreselijk. Ik was 24 uur per dag met mezelf aan het vechten. Het eerste jaar heb ik alleen maar volgehouden omdat ik persé die penning wilde verdienen die je krijgt als je een jaar droog staat.

Lex heeft het van geen vreemde. Zijn vader was er ook niet vies van. Op z'n veertiende dronk hij zijn eerste pilsje en dat smaakte al snel naar meer. Heel veel meer. Zoveel meer uiteindelijk dat een workaholic als Lex die niet van de zaak weg te slaan was om half vijf 's middags met de klink in de hand stond omdat de alcohol hem riep. "Op den duur wist ik 's morgens niet meer wat ik de avond ervoor gedaan en gezegd had.

Na een congres in Amerika viel een paar dagen later een contract in de bus. Ze snapten er hier op het bedrijf niets, er moest geld bij. Stond mijn handtekening onder, maar ik herinnerde me er niets meer van." Er waren meer van dat soort voorvallen. De receptie waar ze hem al na een half uur volledig kachel moesten afvoeren, het feest op niveau bij z'n buren waar hij zich in zijn eigen woorden als een varken heeft gedragen. "Toen heb ik gezegd: tot hier en niet verder."

Hij is eigenaar van een wereldwijd opererend handelsbedrijf en een fabriek, waar in totaal bijna dertig mensen werken. "Die sleep ik mee als het misgaat." De alcohol heeft hem genoeg gekost. Dan heeft hij het niet over het geld, maar over z'n twee mislukte huwelijken. "Elke alcoholist heeft altijd het idee dat iedereen fout zit, behalve hijzelf, maar de dames valt echt niets te verwijten."

Het idee van een afkickkliniek trok hem niet. "Dan ben je er een hele tijd uit. Ik heb ook nog een bedrijf. Bovendien moest je in veel gevallen naar het buitenland."

Probleem was waar hulp te zoeken. De AA had-ie al geprobeerd. "Geen kwaad woord over die organisatie hoor, maar het is niet mijn ding. Dat ´Ik ben Frans en ik ben alcoholist, Hallo Frans´-gedoe werkt bij mij niet." Het idee van een afkickkliniek trok hem ook niet. "Ik heb wel informatie bij verschillende klinieken opgevraagd, maar dan ben je er een hele tijd uit. Ik heb ook nog een bedrijf. Bovendien moest je in veel gevallen naar het buitenland."

Via internet kwam hij bij The Home Clinic uit. Een initiatief van de Nederlandse verslavingsarts Pieter Bodewits, die zelf jaren in een afkickkliniek werkte. Om daar tot de ontdekking te komen dat zijn patiënten daar wel heel gemakkelijk de controle over hun leven uit handen geven. Bovendien komen ze uiteindelijk weer terecht in de omgeving waar het fout is gelopen, meent Bodewits die meer heil ziet in een thuisbehandeling. Op maat van de cliënt die de behandeling niet lijdzaam ondergaat, maar van wie juist een actieve aanpak wordt verwacht.

Verlies van Controle?

Twijfel je over je eigen alcoholgebruik of dat van een dierbare naaste?

Als selfmade ondernemer is Lex gewend de touwtjes in hand te hebben. Het idee dat hij een eigen stem heeft in de behandeling, spreekt hem enorm aan. Desondanks blijft afkicken ook thuis een hele klus. "Wat dacht je van je sociale leven? Ik woon alleen, kan niet koken, ging dus elke dag naar het restaurant en daarna de kroeg in. Dat viel allemaal weg. Die eerste periode sloot ik me elke avond zelf thuis op. Ik heb 250 dvd's gekocht en maar water drinken. Liters water." Het was een moeilijke en vooral ook trieste tijd. Om depressief van te worden en dat gebeurde dus ook. "Het was ook het groeiende besef dat ik eigenlijk helemaal geen vrienden heb." Ja, z'n broer, die belt nog elke dag met de veelbetekende vraag of het nog gaat, maar verder....

Hij ondervindt veel steun van Lieke van Dun, psychologe uit Maastricht en zijn persoonlijke begeleidster van The Home Clinic. Aanvankelijk ontmoette hij haar twee keer per week, maar inmiddels is dat nog een keer per maand. "Noem het maar psychologische sessies. Alles is bespreekbaar." De momenten waarop Lex moeite heeft om de verleiding te weerstaan, maar ook over zijn omgang met anderen, het analyseren van hoe het fout heeft kunnen lopen. "Je leert jezelf kennen. Ik heb bijvoorbeeld nooit hobby's gehad. Ik heb m'n hele leven gewerkt als een gek. Ben je 52 en kom je erachter dat je eigenlijk niets en niemand hebt. Lieke heeft me geholpen bij het zoeken van nieuwe bezigheden. Zo zit ik nu op een kookclub."

Het idee dat hij een eigen stem heeft in het behandelingsprogramma, spreekt hem enorm aan. Desondanks blijft afkicken ook thuis een hele klus.

De persoonlijke begeleiding blijft niet beperkt tot de praatsessies.

Lieke geeft duidelijk te kennen dat ze er is, dat ik maar hoef te kikken. Dat is een prettige gewaarwording. Toen in augustus mijn hond Charly overleed, voelde Lieke dat ik het moeilijk had. Ze belde me veel vaker, vroeg of ze langs moest komen, dat soort dingen.

Lex zal het binnenkort zonder The Home Clinic moeten rooien. "Ik zal het contact met Lieke missen, maar kijk er ook naar uit om volledig op eigen kracht verder te gaan. Het is goed geweest." Hij voelt zich rijper. "Ik ben rustiger geworden, niet meer zo opgefokt, minder snel aangebrand. Ik kan veel beter luisteren naar anderen. Het klinkt misschien raar, maar ik voel me eindelijk volwassen." Zo volwassen dat hij zich geroepen voelt zijn ervaringen te delen met jongeren. "Ik ben nu officieel ervaringsdeskundige", grimast hij. "Ik geef voorlichting aan jongeren. Vroeger in militaire dienst gaf ik bloed. Niet voor de medemens, maar omdat je dan extra verlof kreeg. Nu doe ik het echt voor een ander. Als ik maar één zo'n jongere mijn lot kan besparen, is het al goed."